باقر مؤمنی در کرمانشاه به دنیا آمد. دانش‌آموز دبیرستان بود که به شعر و داستان و روزنامه‌نگاری دل بست و با روزنامه‌ی بیستون به همکاری برآمد؛ بیستونی که ابوالقاسم لاهوتی بنیان گذاشته بود. پس از پایان دبیرستان به تهران رفت و در دانشکده‌ی حقوق دانشگاه تهران پذیرفته شد.

در فضای آزاد پس از شهریور ۱۳۲۰ خورشیدی و برافتادن رضا شاه پهلوی، به کُنشگری سیاسی روی آورد. چندی با حزب ناسیونالیستی پیکار همراه گشت و سپس به حزب توده ایران پیوست. در خرداد ۱۳۲۷ رشته‌ی قضایی دانشکده‌ی حقوق دانشگاه تهران را به پایان برد.

در پی کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، و بگیر‌ و ببند آزادی‌خواهان و کمونیست‌ها، به زندگی مخفی روی آورد و به بازسازی جامعه‌ی حزبی از هم پاشیده، همت گماشت. در آبان ۱۳۳۵، با چهار تن دیگر از کنشگران حزب توده، دستگیر شد. کوشید از دست پایوران ساواک بگریزد، اما با تیراندازی آنان زخمی شد و به زندان ‌افتاد. در زندان هم از مقاومت و کار فرهنگی دست نکشید. به ترجمه روی ‌آورد و تا پایان سال ۱۳۳۶ چندین شعر کلاسیک روسی را به فارسی بر‌گرداند؛ از آن میان قله‌ها و نیز بادبان لُرمانتوف.ناآگاه نسبت به تاریخ ایران‌زمین.