مراسم خاکسپاری باقر مومنی در پاریس برگزار شد
مراسم خاکسپاری و یادبود «باقر مومنی» تاریخ‌نگار، پژوهشگر، کنش‌گر سیاسی و مترجم که ۲۸آبان۱۴۰۲ در فرانسه درگذشت، روز ۷ آذرماه ۱۴۰۲ در آرامگاه «پرلاشز» پاریس در فرانسه برگزار شد.
در این مراسم، شماری از چهره‌های شناخته‌شده روشنفکری و سیاسی ایرانی مقیم اروپا از جمله «سرور علی‌محمدی»، «محسن یلفانی»، «اسد سیف» درباره سابقه مبارزانی این نویسنده و تلاش‌های او در راستای مبارزه با سانسور و طرح مسائل اندیشمندان، سخنرانی کردند و پیام تصویری «ناصر رحمانی‌نژاد» و «نسیم خاکسار» برای حاضران پخش شد و همچنین، پیام صوتی «آوا» از اهالی تئاتر ایران در سالن مراسم طنین افکند.
در پایان این مراسم بخش‌هایی از سخنان باقر مومنی مربوط به نشست رونمایی کتاب «رهروی در راه بی‌پایان» برای حاضران پخش شد. «رهروی در راه بی‌پایان» در دو جلد، اثر «ناصر مهاجر» است. این کتاب رشته‌های انگارگسیخته اما به هم‌پیوسته زندگی باقر مومنی است؛ نویسنده و کُنش‌گر سیاسی که فعالیت‌های اجتماعی خود را از شهریور ۱۳۲۰ آغاز کرده بود.
در ادامه مراسم، حاضران پیکر باقر مومنی را تا مزار او تشییع کردند و «انوشه» فرزندش، کمی پیش از خاکسپاری، بر مزار پدرش سخنرانی کرد.
پیکر باقر مومنی در کنار مزار همسرش «اکرم فرمهینی» (۱۳۹۰ – ۱۳۱۶) آرام گرفت.
مؤمنی که در جوانی از اعضای حزب توده ایران بود در سال ۱۳۳۵، دو سال پس از کودتای ۲۸ مرداد به زندان افتاد و تا سال ۱۳۳۷ در زندان بود. او بعد از مدتی از حزب توده فاصله گرفت؛ گرچه همواره به آرمان‌های چپ وفادار ماند.
مومنی بعد از ماجراهای خونین ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ با گذر از کوه‌های کردستان ایران و ترکیه خود را به پاریس رساند. از بهمن ۱۳۶۳ تا تیر ۱۳۶۴ ماهنامه‌ای فرهنگی به نام گاهنامه «فرهنگ و هنر ایران» منتشر کرد و هم‌زمان در پی تشکیل جبهه متحد چپ بود، اما توفیقی به دست نیاورد و باز به کار پژوهش روی آورد و کتاب‌های متعددی مانند «مسائل اپوزسیون ایران»، «گفتارهای سیاسی و دموکراسی»، «دین و دولت در عصر مشروطیت»، «از موج تا توفان»، «انفجار سبز»، «اسلام ایرانی و حاکمیت سیاسی»، «حکومت اسلامی و اسلام حکومتی»، «پرونده پنجاه و سه نفر»، «یادمانده‌های ایرج اسکندری»، «در خلوت دوست»، «دنیای ارانی» و … را منتشر کرد.
یکی از زمینه‌های محوری پژوهش‌های باقر مومنی «انقلاب مشروطه» بود. از آثار او در این زمینه می‌توان به «کتاب احمد» (۱۳۴۶)، «مسالک المحسنین» (۱۳۵۶)، «ادبیات مشروطه» (۱۳۵۴) «ایران در آستانه انقلاب مشروطیت» (۱۳۵۹) و «دین و دولت در عصر مشروطیت» (سوئد، ۱۳۷۲) اشاره کرد.
ناصر مهاجر گردآورنده و ویراستار شماری از آثار باقر مومنی، از جمله کتاب «روهروی در راه بی‌پایان» در مراسمی که سال ۱۴۰۰ برای برزگداشت این نویسنده و مترجم شناخته شده برگزار شده بود، می‌گوید: «یک بار از او پرسیدم: سبب اینکه یک سره به سراغ ادبیات روشن‌نگران پیش از مشروطه رفتید و به نشر نوشته‌های آنان برآمدید، چه بود؟ پاسخ باقر مؤمنی را برای‌تان می‌خوانم: علتش این بود که در این زمان سانسور به شکل وحشتناکی بر انتشار کتاب حاکم بود و به هیچ وجه نمی‌شد به انتشار مطلبی که شامل انتقاد اجتماعی زمان باشد و یا به آگاهی و دانش نسل جوان کمک کند، اقدام کرد. این کتاب‌ها… در واقع به این خواست اجتماعی پاسخ می‌داد، زیرا خواننده را بیشتر متوجه اوضاع استبدادی و بسته‌ی زمان ما می‌کرد.»
برای خواندن متن کامل این نوشته، کلیک کنید:
۷ آذر ۱۴۰۲