آنکه گفت آری، آنکه گفت نه!
منصوره شجاعی
نگاهی به کتاب «صداهای آن کشتار» به کوششِ ناصرمهاجر
کلمه، وقتی در بیان فاجعه‌ای تا سی سال تکرار می‌شود، چنان به عادت ذهن و زبان راوی و خواننده می‌آمیزد که گاه به تدریج از معنا تهی می‌شود و وحشت و وقاحت فاجعه را عادی می‌کند. اما با مطالعه‌ی نسخه‌ی انگلیسی کتاب صداهای آن کشتار[i] که به اعدام‌های جمعیِ سال ۱۳۶۷ می‌پردازد، چنان حیرت‌زده می‌شویم که گویی برای اولین بار واقعه‌ای عجیب را از زبان شاهدانی غریب می‌شنویم: اعدام زندانیانی که پیش از محاکمه در دادگاه‌های چند دقیقه‌ای، به علت صدور احکام قطعی در زندان به سر می‌بردند و حتی دوران محکومیت بعضی از آنها سپری شده بود و در آستانه‌ی آزادی بودند.
این حکایت که سی سال در خفا و عیان، سینه به سینه نقل شده بود، حالا با کلماتِ غریبه، وارد ذهن درد‌آشنایمان می‌شود و به ما می‌گوید که روایت مبارزات دشوار روشنفکران یک سرزمین به زبانی جهانی تأثیر شگرفی بر ذهن خواننده‌ی بومی و غیربومی بر جا می‌گذارد. شاید ناصر مهاجر هم بدین منظور روایت‌های شاهدان آن واقعه را به زبان انگلیسی و توسط یک ناشر بریتانیایی منتشر کرده است.
رویدادهای بیان شده در این کتاب، که توجه گروهی از اندیشمندان متعهد را جلب کرده است، اشاره به واقعه‌ای دارد که شعله‌های ویرانگرش تا امروز خاموش نشده است. با توجه به اهمیت این اشاره است که ترجمه‌ی دلخواه من از عنوان کتاب «صداهای آن کشتار» است. (با وجود اینکه ترجمه‌ی تحت‌اللفظی عنوان انگلیسی کتاب «صداهای یک کشتار» است و در میان ایرانیان خارج از کشور نیز به همین نام شناخته شده است.)
در واقع، استفاده از ضمیر اشاره‌ی «آن»، به طور مستقیم اشاره به واقعه‌ای دهشتناک دارد که ایرانیانی از نسل ما به طور مستقیم یا با واسطه، آن را به یاد می‌آورند. اما استفاده از ضمیر «آن» پرسشی را برای شهروندان دیگر کشورها و نسل‌های بعدی، که چندان اطلاعی از این رویداد ندارند، مطرح می‌کند: کدام کشتار؟… و به این ترتیب، واقعه‌ی گذشته‌های دور با یک پرسش، به مسئله‌ی اکنون، و به پرسشی تاریخی تبدیل می‌شود و به‌رغم نادیده انگاشتن آن از سوی مقامات حکومتی، با تاریخ سیاسی ایران در هم می‌آمیزد.
اندیشمندان، دانشگاهیان و روشنفکران سرشناسی همچون جودیت باتلر، آنجلا دیویس، لیزا گونت، شهرزاد مجاب، پیام اخوان و یرواند آبراهامیان، با افزودن یادداشت‌ها و نظرات خود، با گروه نویسندگان این کتاب همراه شده‌اند تا راویانِ جهانیِ مصائب تلخی شوند که در نقطه‌ای از جنوب جهانی بر سر مردم ما آمده است.