گفت‌و‌گو با شکوفه سخی
جواد عباسی توللی
چهار دهه دادخواهی؛ کشتارهای دهه ۶۰ فراموش نمی‌شوند
به مناسبت انتشار کتاب Voices of a Massacre «صداهای یک کشتار»
سال گذشته میلادی، کارشناسان حقوق بشر سازمان ملل با ارسال نامه‌ای ۱۸ صفحه‌ای به دولت ایران تأکید کردند ناپدیدسازی‌های قهری قربانیان کشتارهای دهه ۶۰ و اعدام‌های سال ۶۷، «تا زمان روشن شدن سرنوشت و محل دفن» آنها همچنان ادامه خواهد یافت.
بگیرید و بکشید
اگرچه این اقدام کارشناسان سازمان ملل در واکنش به کشتار هزاران زندانی سیاسی در ۳۲ سال پیش ممکن است کمی دیرهنگام به‌نظر برسد اما همین دستاورد هم بیانگر تلاش‌های فعالان جنبش دادخواهی برای جلوگیری از به فراموشی سپرده شدن این رویداد تاریخی است.
در طول دهه ۶۰ و به ویژه در تابستان سال ۶۷ ده‌ها هزار زندانی سیاسی وابسته به سازمان مجاهدین خلق، سازمان فداییان خلق، حزب توده، سازمان پیکار و چند گروه و سازمان سیاسی دیگر، بدون محاکمه به جوخه‌‌های اعدام سپرده شده و در گورهای بی‌نشان دفن شدند. دادخواهی بازماندگان و دادخواهان این کشتار اما همچنان ادامه دارد.
یکی از آخرین اقدامات دادخواهانه در این زمینه گردآوری و انتشار کتاب «صداهای یک کشتار جمعی» به کوشش ناصر مهاجر، مورخ و پژوهشگر ایرانی ساکن فرانسه است. او در این کتاب تلاش کرده برخی از روایت‌های ناگفته یا کمتر گفته شده از کشتار تابستان ۶۷ را به زبان انگلیسی و به عنوان منبعی برای معرفی این جنایت به جامعه جهانی پوشش دهد.
شکوفه سخی، فعال جنبش دادخواهی که هشت سال از دوران جوانی خود در دهه ۶۰ را در زندان‌های اوین و قزلحصار به سر برده، یکی از کسانی است که روایتش از آن سال‌ها با عنوان «مزه مارتدلا» در این کتاب بازتاب یافته است.
زمانه برای بررسی بیشتر روایت‌های مندرج در کتاب «صداهای یک کشتار جمعی» و همچنین مداقه بیشتر در این کتاب و کمبودهای احتمالی، با شکوفه سخی گفت‌و‌گو کرده است.
زمانه- کتاب «صداهای یک کشتار جمعی» کوشیده طیفی از صداها را منعکس کند. به نظر شما چه صداهایی در این کتاب کمتر بازتاب یافته‌اند؟