ناصر رحيم خانی

ناصر رحیم‌خانی در سال ۱۳۲۷ در دزفول در استان خوزستان به دنیا آمد. وی در سال 1346 از دبیرستان پهلوی دزفول فارغ التحصیل شد و در همان سال در دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران پذیرفته شد و در آنجا با افکار چپ ارتباط برقرار کرد.
در سال سوم تحصیل در دانشگاه، به عنوان یکی از اعضای «گروه فلسطین» دستگیر و در دادگاه نظامی محاکمه شد. او یکی از گروه 18 نفری بود که در سال 1970 به هفت سال زندان محکوم شد.
او در سال ۱۳۵۶ و پس از بازدید ناظران عفو ​​بین‌الملل از زندان اوین آزاد شد.
او به سازمان چریکهای فدایی خلق پیوست و در انقلاب فوریه 1979 شرکت کرد. با تشدید سرکوب در سال 1362، به همراه خانواده اش به صورت مخفیانه ایران را ترک کردند و به عنوان پناهنده سیاسی در فرانسه ساکن شدند. وی از سال 1991 در استکهلم سوئد اقامت دارد.
در تبعید به مطالعه تاریخ و ادبیات معاصر ایران پرداخت. مقالات فراوانی از او در مجموعه ای از مجلات فارسی زبان در تبعید از جمله آرش، باران و نقطه به چاپ رسیده است.
کتاب برجسته وی جمهوری خواهی در ایران و ریشه های تاریخی آن توسط نشر باران، سوئد در سال 1383 منتشر شده است. وی از سال 2010 به طور منظم در انتشارات منابع نقطه درباره ایران مشارکت داشته و مطالعات و تحقیقات تاریخی وی در تعدادی مجلد ویرایش شده منتشر شده است. جاده نرفته (1396) و باقر مومنی: یک زندگی سیاسی و فکری (1398).