اسد سیف

جنبش مشروطه آغازی بود برای ما تا خود را در آیینه تاریخ بنگریم و گذشته خویش بازکاویم. این آغاز اما تداوم نیافت و از همان ایام پیوسته‌بخشی از تاریخ اجتماعی ما در پرده مانده است. آنجا که قرار باشد تاریخ برای خوشآمد کس و یا کسانی نوشته شود و یا پیشینه‌ای باشد برای هدف‌های سیاسی، انتظاری بیش از این نمی‌توان داشت. متأسفانه در تمامی این سال‌ها سانسور امکان هر گونه پژوهش در آزادی را نیز از پژوهشگران تاریخ گرفته است.

در سال‌های پس از انقلاب آثار فراوانی در رابطه با تاریخ معاصر ایران منتشر شده‌اند. ناشر بخش عظیمی از این آثار جمهوری اسلامی است. مؤسسه‌های کوچک و بزرگ حکومتی با حمایت همه‌جانبه دولت و تحت نظارت مراکزی چون “مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات”، “مؤسسه اطلاعات و پژوهش‌های سیاسی”، “سازمان اسناد ملی”، “مؤسسه تحقیقاتی و انتشاراتی دیدگاه” روز و شب در کارند تا آن تاریخی را بسازند که نظام جمهوری اسلامی محتاج آن است.

در این راستاست که با جعل و تحریف، تاریخی دیگر نوشته می‌شود. از آن‌جا که تمامی اسناد و مدارک سالیان پیش‌تر، به‌ویژه دوران حکومت پهلوی، در انحصار پژوهشگران دولت ا‌ست، هم‌آنان به میل و نیاز خویش اسنادی را نابود، و یا منتشر کرده و از آن استفاده می‌کنند.

سند اما چیست که بتواند به کار پژوهشگر تاریخ بیاید؟ […]

برای خواندن متن کامل این نوشته، کلیک کنید:
برگرفته از: دویچه وله
۱۴۰۱/۴/۲۳